Spis treści
Patrząc z boku można im tylko pozazdrościć. Towarzyskie, pewne siebie, przez wszystkich lubiane i stale uśmiechnięte. Istne dusze towarzystwa. Jednak przyglądając się nieco dłużej i baczniej zaczyna razić jakaś nieautentyczność, sztuczność, a nawet kłamliwość w ich zachowaniu. Osobowość histrioniczna łatwo oczarowuje innych, chce być przez wszystkich podziwiana i akceptowana. Jest zdolna do wszystkiego by to osiągnąć. Ale niestety, często swym zachowaniem, które można porównać do niezbyt umiejętnej gry aktorskiej, powoduje to, że inni się od niej odsuwają.
Osobowość histrioniczna – kryteria diagnostyczne DSM -V
Stały wzorzec egzaltowanego zachowania, potrzeba koncentrowania na sobie uwagi, która pojawia się we wczesnej dorosłości i ujawnia w różnych warunkach. Charakteryzuje się co najmniej 5 z poniższych:
- osoba źle się czuje w sytuacjach, w których nie znajduje się w centrum sytuacji,
- relacje z innymi charakteryzują się nadmierną seksualizacją, zachowuje się uwodzicielsko i prowokująco,
- wyrażane emocje są bardzo powierzchowne i szybko zmieniające się,
- wykorzystuje wygląd zewnętrzny by przyciągnąć uwagę innych,
- jej styl wypowiedzi jest ogólnikowy, niezbyt bogaty w szczegóły, ale za to bardzo emocjnalny,
- zachowuje się teatralnie, dramatyzuje, nadmiernie gestykuluje, zbyt przesadnie wyrażą emocje,
- łatwo ulega sugestiom i wpływom innych ludzi lub okoliczności,
- uważa swoje związki z innymi za głębsze, niż są w rzeczywistości.
Historia Justyny
Jako, że większość osób opisujących osobowość histrioniczna wykorzystuje do tego „kobiety” pozwolę sobie i ja wykorzystać przykład kobiety, gdyż będzie mi łatwiej, szczególnie biorąc pod uwagę kryteria DSM, które po głębszym zastanowieniu przedstawiają jakiś stereotyp „blondynki”. Płytkiej , rozemocjonowanej aktoreczki, która kręci tyłkiem, aby zdobyć sympatię otoczenia.
Justyna, 25 letnia, rudowłosa piękność (rozpędziłam się – osobowość histrioniczna nie musi być wcale pięknością ), uwielbia jak oczy innych są skierowane w jej stronę. To ona ma błyszczeć i być przez wszystkich podziwiana (kryterium 1). To pragnienie – bycie tą jedyną, tą najlepszą, tą najpiękniejszą – wypełnia całą jej osobowość. Kiedy ludzie wokół niej interesują się kimś innym, a ona jest zepchnięta na dalszy plan, potrafi być zawistna i kąśliwa. Wyraźnie okazuje swoją niechęć tym, którzy odważyli się odwrócić od niej wzrok.
Justyna przechodzi ze skrajności w skrajność. Jej emocje często się zmieniają, co często budzi wyraźną niechęć i zdziwienie innych (kryterium 3). Wpada z euforii w smutek. Może się głośno i zbyt przesadnie śmiać, a tuż za moment rozpaczliwie płakać, krzyczeć i zbyt przesadnie gestykulować nad swoją niedolą (kryterium 6). Aktorstwo z górnej półki można rzec, ale nie. Raczej marne i liche, gdyż obserwujące, te przesadne reakcje, ludzie nie wiedzą, co do licha się dzieje. Co wywołało takie reakcje, bardzo często niewłaściwe do sytuacji i dlaczego ta osoba tak krzyczy i dramatyzuje?
Kiedy wychodzi zawsze zakłada coś seksownego, nie ważne czy to imieniny babci czy wieczorny wypad do pubu. Ona musi mieć na sobie coś , co przyciągnie uwagę innych. Wyzywający strój, mocny makijaż czy fryzura jakby dopiero, co wyszła od fryzjera, to jej codzienne triki – wszystko po to, aby nikt nie przeszedł obojętnie (kryterium 4). Jej wygląd zewnętrzny mówi – „Tu jestem, spójrz na mnie, inne są niewarte Twojej uwagi” . Zarzuca włosami, trzepocze rzęsami, wysyła dwuznaczne spojrzenia.
Jej chłopak, jak sama mówi to najwspanialszy facet na świecie – „Tak go kocham! Jest taki wspaniały! Taki cudowny! Taki muskularny!” (kryterium 5). Choć zna go zaledwie 2 tygodnie, to twierdzi, że zna go jak własna kieszeń, że on i ona to jak dwie połówki rajskiego jabłka. Mówi, że kocha go do szaleństwa i on ją również (kryterium 8). Chociaż po pewnej sprzeczce, kiedy to Justyna nie dostała od niego tego czego chciała ( tak na marginesie przestał się nią interesować i rozmawiał z inna dziewczyną ), oznajmiła, że jej miłość się skończyła (kryterium 3). Ale to nietrwało długo, parę komplementów z jego strony szybko załagodziło sytuację (kryterium 7).
Osobowość histrioniczna
Osobowość histrioniczna to osobowość jakby na sprzedaż. Nieustannie coś gra i chce pokazać sę z jak najlepszej strony. Traktuje siebie jak towar, który musi ładnie zaprezentować. Potrafi być sztucznie czarująca i towarzyska, zrobi wszystko dla publiczności. Jedynie czego pragnie to: uwaga, akceptacja i masę komplementów, na które wie, że zasłużyła. To one dodają jej skrzydeł. Aprobata innych ludzi mówi jej, że wszystko jest OK, że nie musi się o nic martwić. Kiedy inni ja akceptują jej świat jest pozbawiony wad.
